Historia

Jedną z pierwszych szkół tajemnych w Egipcie była Szkoła Ozyrysa, której przedmiotem nauki było życie, śmierć i zmartwychwstanie boga Ozyrysa.

historia_001.jpgNauki miały formę sztuk teatralnych, lub ściślej mówiąc, dramatów rytualnych. Z biegiem wieków, szkoły misteriów dorzuciły wymiar inicjatyczny do przekazywanej wiedzy. Wtedy ich obrzędy mistyczne nabrały bardziej zamkniętego charakteru i odbywały się wyłącznie w zbudowanych specjalnie dla tego celu świątyniach. Tradycja różokrzyżowa podaje iż pośród najznamienitszych w Egipcie, najświętsze w oczach wtajemniczonych były wielkie piramidy w Gizeh. Tak więc, przeciwnie do opinii historyków, piramidy te nie służyły nigdy za grobowce dla faraonów. W końcowej fazie wtajemniczenia w egipskich misteriach kandydat doświadczał symbolicznej śmierci. Leżącemu w sarkofagu i utrzymywanemu różnymi technikami mistycznymi w szczególnym stanie świadomości, dane było doświadczyć chwilowego oddzielenia duszy od ciała. To oddzielenie miało na celu udowodnienie dwoistości jego natury. Wówczas kandydat składał uroczystą obietnicę, że poświęci całe swe życie mistycyzmowi, posiadał bowiem wewnętrzne przekonanie, iż celem ludzkiego życia jest dążenie do doskonałości duszy drogą ziemskich wcieleń. Po złożeniu tej obietnicy, był stopniowo wprowadzany we wszystkie nauki ezoteryczne jakie śmiertelnik może otrzymać.

Faraonem, który zgromadził wtajemniczonych i utworzył bractwo, znane pod nazwą "Wielkiego Białego Bractwa" był Tutmozis III. Podczas ceremonii, w której Kheri-Hebowie wyznaczyli Tutmozisa sukcesorem na tron po ojcu, przeżył on doświadczenie dowodzące posiadania kwalifikacji, upoważniających go, by zostać Wielkim Mistrzem Tajnego Bractwa. Dzięki ustalonym przez niego zasadom bractwo, którego członkowie działali wówczas w szkołach mistrzów, mających swoje własne reguły, stało się prawdziwym Zakonem z jednolitym prawem.

Około siedemdziesiąt lat później, w królewskim pałacu w Tebach, przyszedł na świat Amenhotep IV. Miał on zostać najbardziej światłym człowiekiem swojej epoki. Bardzo wcześnie dopuszczony do tajnego Zakonu, został tak przeniknięty jego naukami, że porzucił swe dawne imię dla imienia Akhenaton, które oznacza "Pobożny wobec Atona" lub "Chwała Atonowi". Stał się on w Egipcie przywódcą rewolucji w dziedzinie religii, sztuki i kultury. Lekceważąc kapłanów Amona, ogłosił po raz pierwszy istnienie jedynego Boga, i to w epoce, gdy politeizm panował powszechnie na Ziemi. Całe swe życie poświęcił walce z ciemnotą i niewiedzą oraz propagowaniu mistycznych ideałów Zakonu. Niedługo po jego śmierci, w 1350 roku p.n.Ch., możny kler Teb wznowił kult Amona, lecz dzieło Akhenatona przeszło już do historii.

Grecja

historia_002.jpghistoria_003.jpgZ Egiptu, dzięki Talesowi i Pitagorasowi nauki mistyczne rozprzestrzeniły się w Grecji, a następnie w Italii dzięki działaniom Plotyna (203-270). Filozof Arnoud, w epoce Karola Wielkiego (742-814 n.e.), wprowadził je do Francji, a później nastąpiła ekspansja do Niemiec, Anglii i Holandii. Przez kilkaset następnych lat Alchemicy i Zakon Templariuszy przyczynili się do rozszerzenia zasięgu tych nauk w Europie.

Christian Rosenkreutz

Krótka uwaga: w niektórych pracach na temat Różo-Krzyża powołuje się często na osobę o nazwisku Christian Rosenkreutz (1378-1484) jako założyciela Zakonu i dowodzi się, że Różo-Krzyż rozwinął się dopiero w czternastym wieku. Jest to twierdzenie błędne. W rzeczywistości, gdy Zakon rozpoczynał ekspansję do jakiegoś kraju, dokonywano oficjalnego "otwarcia" grobu, w którym znajdować się miało ciało Wielkiego Mistrza C.R.C., wraz z drogocennymi klejnotami i manuskryptami, upoważniającymi ich odkrywcę do rozpoczęcia nowego cyklu aktywności. Ogłoszenia były alegoryczne zaś inicjały "C.R.C." nie oznaczały jakiejś istniejącej osoby. Były symbolicznym tytułem nadawanym w Zakonie różnym osobistościom. W świetle tych właśnie wyjaśnień należy pojmować legendarnego Christiana Rosenkreutza i jego historię.

historia_004.jpghistoria_005.jpgTak więc, tradycyjne źródła swych nauk czerpie A.M.O.R.C. z przekazu wiedzy starożytnego Egiptu. Nie istnieją jednak w sensie dosłownym historyczne różokrzyżowe dokumenty z tak odległych okresów. Pierwsze bezpośrednio odnoszące się do pojęcia Różo-Krzyża datują się z lat 1614 do 1617 (Fama Fraternitatis, Confessio Fraternitatis, Alchemiczne zaślubiny Christiana Rosenkreutza).

Czasy współczesne

W 1693 roku, pod wodzą Wielkiego Mistrza Johana Kelpiusa (1673-1708) koloniści będący różokrzyżowcami pochodzącymi z krajów Europy podjęli podróż do "Nowego Świata" na pokładzie okrętu "Sarah Maria". Z początkiem roku 1694 przybyli do Filadelfii i tam się osiedlili. Parę lat później, niektórzy z nich udali się do Zachodniej Pensylwanii gdzie założyli nową kolonię. Zbudowawszy własną drukarnię, wydali dużą liczbę arcydzieł literatury mistycznej, i to dzięki nim nauki autentycznego Różo-Krzyża zostały wprowadzone do Ameryki.

historia_006.jpgW r. 1801, zgodnie z ustalonymi regułami, Zakon wszedł w Stanach Zjednoczonych w okres uśpienia. Jednakże pozostał silnie aktywny we Francji, Niemczech, Anglii, Rosji, Hiszpanii i na wschodzie. W 1909 r. dr H. Spencer Lewis udał się do Francji, by tam otrzymać instrukcje dotyczące Zakonu Różo-Krzyża. Przez wiele lat studiował on metafizykę i ezoteryzm. Po przejściu wielu prób i egzaminów, upoważniono go do spotkania jednej z francuskich osobistości Zakonu. W jakiś czas po tym spotkaniu, przeszedł wtajemniczenie w Tuluzie i otrzymał oficjalne polecenie przygotowania ponownego pojawienia się Zakonu Różo-Krzyża w Ameryce.

Dr H. Lewis Spencer oficjalnie powołany na stanowisko Imperatora przez Najwyższą Radę Stanów Zjednoczonych podjął swą misję rozpowszechniania tradycyjnej wiedzy Zakonu, rozwijając przez cały czas działalność. Po jego odejściu, w r. 1939, do objęcia funkcji Imperatora wskazany został Ralph Maxwell Lewis. Obecnie, Christian Bernard wybrany Imperatorem przez członków Rady Najwyższej skupia w swych rękach najwyższą odpowiedzialność w Starożytnym i Mistycznym Zakonie Różo-Krzyża i w związku z tym jest gwarantem tradycji różokrzyżowej dla wszystkich krajów świata.